ورزش کردن برای مغز خوب است.
اغلب برداشتمان این است:
بازی -طبق تعریف هر آن چیزی که برای لذت خودش انجامش میدهیم و نه برای رسیدن به یک هدف- شاید کار غیرضروری بهنظر برسد. ولی در واقع بازی در بسیاری از جنبهها ضروری است.
استوارت براون، بنیانگذار مؤسسهٔ ملی بازی، تاریخچهٔ بازی شش هزار نفر را مطالعه کرد و اینطور نتیجه گرفت که بازی قدرت آن را دارد که هر چیزی از سلامت گرفته تا روابط، آموزش و توانایی رابهبود دهد.
او میگوید: «بازی به شکلپذیری، انطباقپذیری و خلاقیت منجر میشود».
مختصر و مفید، حرفش را اینطور میگوید:
«هیچچیز مانند بازی مغز را روشن نمیکند».
ورزش کردن، شکلی از بازی کردن است.
طبق تحقیقات انجام شده، بچههایی که زمان بیشتری را به ورزش و فعالیتهای جسمی میپردازند، در ریاضیات نمرههای بیشتری میگیرند و نسبت به همسن و سالانشان که کمتر ورزش میکنند، مشکلات رفتاری کمتری دارند.
تحقیقات دائماً خاطنشان میکنند که صرف نشستن، صرفنظر از اینکه چاق باشیم یا لاغر، عمر را کم میکند.
بهازای هر یک ساعت ورزش سنگین که انجام میدهیم، دو ساعت به عمر خودمان میافزاییم.
ما تازه داریم چیزی را کشف میکنیم که از نظر یونانیان بدیهی بود:
ورزش کردن فرصتی است تا در آن واحد هم جسممان را پرورش دهیم و هم ذهنمان را.
درسی که یونانیان باستان به ما میدهند این است:
ورزش محاسنی به مراتب بیشتر از ورزیدهشدنِ بدنمان دارد و در واقع جستوجو برای یافتن تعریف معنادارتری از خودمان است.
ورزش کردن مفاهیم را از نو ساماندهی و درک و فهم را احیا میکند.
ورزش کردن برای مغز خوب است.