چگونه مسیر قهرمانی را طی کنیم ؟
نزدیک به ده سال پیش بود. زمانی که بیوقفه تمرین میکردم تا مسیر قهرمانی را طی کنم و روی سکو بایستم.
روزهای سختی را پشت سر میگذاشتم. تمرین پشت تمرین.
با هر چرتکه ای هم که حساب میکردی، با این هجمه از تمرین، می بایستی روی سکو می ایستادم.
غالب روز ها سه بار در روز تمرین میکردم و هر بار اقلکم یکی دو ساعتی را به فعالیت میپرداختم.
به نظرم داشتم خودم را حسابی میساختم و برای میدان مسابقه آماده میکردم.
اما، عجیب بود؛ نتیجهٔ دلخواه را نمیگرفتم.
مدام این سؤال در ذهنم تکرار میشد که کجای کارم میلنگد.
من که زیر نظر استاد خوبی تمرین میکردم. جدای از فعالیت باشگاهی، خودم هم هر روز و مرتب به تمرین جداگانه میپرداختم.
آن سال ها جواب سؤال هایم را نیافتم. شاید کسانی بودند که کاستی هایم را میگفتند اما گویی گوش شنوا نداشتم و راهکار را فقط در تمرین بیشتر میدیدم.
خلاصه که از آن سال ها گذشت و توصیه های زیادی دریافت کردم. تا اینکه این اواخر جمله ای را خواندم که توجه ام را جلب کرد و مرا به آن سالها بازگرداند:
«رشد در فاز استراحت اتفاق میافته، نه در فاز عملکرد.»
به همان اندازه که تمرین مهم است، استراحت هم برای جذب و هضم تمرین اهمیت دارد.
نه این که گمان کنید ایستادن روی سکوی قهرمانی فقط به همین یک عامل بستگی دارد، نه. اما فکر میکنم به اندازه ای اهمیت داشته باشد که بیان شود و حتی تکرارش کرد:
«رشد در فاز استراحت اتفاق میافته، نه در فاز عملکرد.»
جولیا کامرون استعارهٔ جالبتوجهی دارد با عنوان:
چاه درون.
آیا به اندازهای که چاه درون را خالی میکنیم، ذرهای به پُر کردن آن هم میاندیشیم؟