مالکوم گلدول اشاره می‌کند که مردن برای استعداد ذاتی ارزش بیشتری نسبت به توانایی کسب‌شده قائل‌اند. او استدلال می‌کند، هر قدر هم که فرهنگ ما در مورد تلاش و بهبود فردی صحبت می‌کند، حرمت بیشتری برای استعدادهای طبیعی قائلیم. دوست داریم فکر کنیم که قهرمانان‌مان افرادی هستند که متفاوت از ما به دنیا آمده‌اند. دوست نداریم آن‌ها را افراد نسبتاً عادی ببینیم که خودشان را به افراد خارق‌العاده‌ای تبدیل کردند.
ورزش کردن برای مغز خوب است.
اغلب برداشت‌مان این است:
بازی -طبق تعریف هر آن چیزی که برای لذت خودش انجامش می‌دهیم و نه برای رسیدن به یک هدف- شاید کار غیرضروری به‌نظر برسد. ولی در واقع بازی در بسیاری از جنبه‌ها ضروری است.
چگونه مسیر قهرمانی را طی کنیم ؟
نزدیک به ده سال پیش بود. زمانی که بی‌وقفه تمرین می‌کردم تا مسیر قهرمانی را طی کنم و روی سکو بایستم.
روزهای سختی را پشت سر می‌گذاشتم. تمرین پشت تمرین.
پیش از پرداختن به ژیمناستیک قهرمانی، بپردازیم به مایکل فلپس، شناگر و دارندهٔ مدال طلای المپیک.
نقل شده که او در هر مسابقه‌ای، یک روال همیشگی را دنبال می‌کرد. دو ساعت زودتر می‌آمد. طبق الگویی دقیق، تمرین‌های کششی و نرمشی انجام می‌داد:
آب می‌تواند فرصتی برای لذت بردن از امر متعالی در اختیارمان بگذارد: ترسی شیرین که هم حاکی از خطر است و هم امنیت.
امر متعالی هم مستلزم لذت است و هم مستلزم ترس.
دانیل گلمن در کتابِ تمرکز خود و بر اساس نتایج حاصل از تحقیقات به دست آمده در علم شناختی، میان دو ذهن تمایز قائل می‌شود:
هنری پوانکاره، ریاضی‌دان قرن نوزده فرانسه، جایی در دفتر خاطراتش نوشته است:
یکی از خطاهای شناختی رایج این است که به اولین فکری که به ذهن خطور می‌کند بسنده شود و این فکر به مرور به یک باور غلط متنهی گردد.
لِوین -یکی از شخصیت‌های رمان آناکارنینا- به خروس کولی اولی که خیلی به او نزدیک بود تیری خالی کرد و تیرش خطا رفت. وقتی بلند شده بود به او نشانه گرفت اما در همین هنگام خروس کولی دیگری از زیر پایش بلند شد و توجه او را به خود جلب کرد و خواست او را بزند اما بار دوم نیز تیرش خطا رفت.
اگر عینک روان‌شناسی به چشم بزنیم، در برخی تجاربی که از سر می‌گذرانیم عامل ترس دخیل است. گاهی ترس چون دست‌هایی پنهان، هدایت تصمیم‌های ما را بر روی صحنه‌ی زندگی در اختیار می‌گیرد.
